شواهد قطعی حسابرسی 

شواهد قطعی حسابرسی 

به شواهدی گفته می­شود که می­توان از طریق آن به یک نتیجه­گیری قطعی رسید. بدیهی است که بنا به تعریف، قرینه (یا قراین) را نمی­توان قطعی محسوب کرد، حال آن که، شواهد قطعی همراه با شواهد موید را می­توان قطعی محسوب داشت.

شواهد قطعی حسابرسی 

به شواهدی گفته می­شود که می­توان از طریق آن به یک نتیجه­گیری قطعی رسید. بدیهی است که بنا به تعریف، قرینه (یا قراین) را نمی­توان قطعی محسوب کرد، حال آن که، شواهد قطعی همراه با شواهد موید را می­توان قطعی محسوب داشت.

شواهد قطعی حسابرسی 

به شواهدی گفته می­شود که می­توان از طریق آن به یک نتیجه­گیری قطعی رسید. بدیهی است که بنا به تعریف، قرینه (یا قراین) را نمی­توان قطعی محسوب کرد، حال آن که، شواهد قطعی همراه با شواهد موید را می­توان قطعی محسوب داشت.

شواهد قطعی حسابرسی 

به شواهدی گفته می­شود که می­توان از طریق آن به یک نتیجه­گیری قطعی رسید. بدیهی است که بنا به تعریف، قرینه (یا قراین) را نمی­توان قطعی محسوب کرد، حال آن که، شواهد قطعی همراه با شواهد موید را می­توان قطعی محسوب داشت.

حسابرسی داخلی

تداوم انقلاب صنعتی در اروپای قرن نوزدهم، ایجاد کارخانه­های بزرگ و بزرگتر و اجرای طرح­های عظیمی چون احداث شبکه­های سراسری راه­آهن را می­طلبید که نیازمند به سرمایه­های کلان بود. تامین چنین سرمایه­هایی از امکانات مالی یک یا چند سرمایه گذار فراتر بود و از سویی، یک یا چند سرمایه­دار نیز آمادگی پذیرفتن خطر تجارتی چنین فعالیت­های بزرگی را نداشتند.

با بهره­گیری از دو دست آورد بزرگ و مفید انقلاب صنعتی، یعنی سازماندهی و همکاری، شرکت­هایی شکل گرفت که مسئولیت صاحبان سرمایه آنها محدود به مبلغ سرمایه گذاریشان بود و در قالب چنین مشارکت­هایی، سرمایه­های کوچکی تجهیز گردید و راه­حل مناسبی برای تامین سرمایه­های کلان و توزیع مخاطرات تجارتی فراهم آمد.

سرمایه­های چنین شرکت­هایی به سهام تقسیم شده و سهام آنها قابل نقل و انتقال بود.

رواج معاملات سهام باعث رونق بازار سرمایه و مشارکت صاحبان سرمایه­های کوچک در این بازار شد. تنظیم نحوه اداره شرکت­های سهامی و روابط بین صاحبان سهام از طریق وضع قوانین و مقررات توسط دولتها، نظم یافتن بخشی از معاملات اوراق بهادار با ایجاد بورسهای اوراق بهادار از جمله عوامل دیگری بود که به نضج شرکتهای سهامی و فزونی شمار طبقه­ای از سرمایه­گذاران انجامید که نه مستقیماً در اداره شرکت­ها مشارکت داشتند و نه دارای چنین تمایلی بودند.