عناصر، حساب‌ها یا اقلام خاص صورت‌های مالی 

حسابرسان ممکن است برای اعتباردهی به عناصر، حساب‌ها یا اقلام خاصی از صورت‌های مالی به کار دعوت شوند؛ برای مثال، مستاجر[1] یک قرارداد اجاره بلند مدت ممکن است از حسابرسان بخواهد که تنها درباره درآمد شرکت، گزارش دهند. قراردادهای اجاره بلند مدت معمولاً ضرورت تهیه این گونه گزارش‌ها را مقرر می‌دارد و برای محاسبه پرداخت‌های اجاره مبتنی بر درآمد شرکت اجاره گیرنده، می‌توان بر این گزارش‌ها اتکا کرد. این گونه کارهای حسابرسی ممکن است مستلزم اظهارنظر درباره عناصری از صورت‌های مالی یا گزارشگری نتایج اجرای روش‌های مورد توافق باشد.

هنگامی که حسابرسان برای اظهارنظر درباره عناصر یا حساب‌هایی از صورت‌های مالی به کار دعوت می‌شوند، آنان گزارش خود را به گونه‌ای تعدیل می‌کنند که گزارش آنان، اطلاعات مورد رسیدگی، مبنای حسابداری مورد استفاده و مطلوب بودن یا نبودن ارائه آن اطلاعات را طبق مبنای مزبور، بیان دارد. اهمیت از دیدگاه این گونه کارها، در رابطه با اطلاعات ارائه شده تعیین می‌گردد؛ میزان این اهمیت عموماً کمتر از اهمیتی خواهد بود که در حسابرسی مجموعه صورت‌های مالی به کار گرفته می‌شود.

گاه، صاحبکار از حسابرسان می‌خواهد که روش‌های لازم را برای اظهارنظر، اجرا نکنند، اما، روش‌های مورد توافق محدودی را به منظور اثبات عناصر صورت‌های مالی به مرحله اجرا درآورند؛ برای مثال، صاحب ملک یک مرکز (بزرگ) تجاری[2] ممکن است از حسابرسان بخواهد که درآمد مستأجران مرکز تجاری را تنها با مطابقت صورت‌های مالی درون سازمانی با اظهارنامه‌های مالیاتی آنان اثبات کنند. دلیل محدود کردن روش‌های پی‌جویی حسابرسان معمولاً کاهش هزینه آن است.

استانداردهای حسابرسی[3]، راهنمایی‌های لازم را برای حسابرسانی که جهت اجرای روش‌های مورد توافق به منظور اثبات عناصر صورت‌های مالی به کار دعوت می‌شوند، ارائه کرده است. حسابرسان در صورتی می‌توانند این گونه کارها را بپذیرند که (الف) طرف‌های درگیر، شناخت روشنی از روش‌هایی که قرار اس اجرا شود، داشته باشند و (ب) گزارش حسابرسان تنها بین طر‌ف‌های مزبور توزیع شود.

گزارش حسابرسان درباره اطلاعات مورد رسیدگی، اظهار نظر نمی‌کند؛ اما،‌ در صورتی که روش‌های حسابرسان مواردی را فاش نسازد که اصلاحاتی را ضروری سازد، گزارش مزبور فراهم‌کننده اطمینانی سلبی خواهد بود. به طور کلی، گزارش حسابرسان باید 1) اطلاعاتی که روش‌های مزبور در مورد آنها به کار گرفته شده است، مشخص کند، 2) محدود بودن توزیع گزارش را تصریح نماید، 3) روش‌های اجرا شده را بیان دارد، 4) یافته‌های حسابرسان را بیان کند، 5) نسبت به اطلاعات مورد رسیدگی،  عدم اظهار نظر ارائه کند و 6) تصریح نماید که گزارش حسابرسان به مجموعه صورت‌های مالی تسری پیدا نمی‌کند. نمونه‌ای از بند آخر چنین گزارشی که حسابرسان، یافته‌های خود، عدم اظهارنظر و عدم تسری گزارش مزبور به مجموعه صورت‌های مالی در آن را بیان کرده‌اند، در زیر می‌آید. عباراتی از گزارش اطمینان سلبی را مشخص می‌سازد، مورد تأکید قرار گرفته است

[1] – Lessee

[2] – Shopping Centre

[3] AICPA, Statement on Auditing Standards 35, “Special Reports- Apply Agreed-Upon Procedures to specified Elements, Accounts of Items of a Financial Statement”, (New York, 1981), AU 622.

عناصر، حساب‌ها یا اقلام خاص صورت‌های مالی 

حسابرسان ممکن است برای اعتباردهی به عناصر، حساب‌ها یا اقلام خاصی از صورت‌های مالی به کار دعوت شوند؛ برای مثال، مستاجر[1] یک قرارداد اجاره بلند مدت ممکن است از حسابرسان بخواهد که تنها درباره درآمد شرکت، گزارش دهند. قراردادهای اجاره بلند مدت معمولاً ضرورت تهیه این گونه گزارش‌ها را مقرر می‌دارد و برای محاسبه پرداخت‌های اجاره مبتنی بر درآمد شرکت اجاره گیرنده، می‌توان بر این گزارش‌ها اتکا کرد. این گونه کارهای حسابرسی ممکن است مستلزم اظهارنظر درباره عناصری از صورت‌های مالی یا گزارشگری نتایج اجرای روش‌های مورد توافق باشد.

هنگامی که حسابرسان برای اظهارنظر درباره عناصر یا حساب‌هایی از صورت‌های مالی به کار دعوت می‌شوند، آنان گزارش خود را به گونه‌ای تعدیل می‌کنند که گزارش آنان، اطلاعات مورد رسیدگی، مبنای حسابداری مورد استفاده و مطلوب بودن یا نبودن ارائه آن اطلاعات را طبق مبنای مزبور، بیان دارد. اهمیت از دیدگاه این گونه کارها، در رابطه با اطلاعات ارائه شده تعیین می‌گردد؛ میزان این اهمیت عموماً کمتر از اهمیتی خواهد بود که در حسابرسی مجموعه صورت‌های مالی به کار گرفته می‌شود.

گاه، صاحبکار از حسابرسان می‌خواهد که روش‌های لازم را برای اظهارنظر، اجرا نکنند، اما، روش‌های مورد توافق محدودی را به منظور اثبات عناصر صورت‌های مالی به مرحله اجرا درآورند؛ برای مثال، صاحب ملک یک مرکز (بزرگ) تجاری[2] ممکن است از حسابرسان بخواهد که درآمد مستأجران مرکز تجاری را تنها با مطابقت صورت‌های مالی درون سازمانی با اظهارنامه‌های مالیاتی آنان اثبات کنند. دلیل محدود کردن روش‌های پی‌جویی حسابرسان معمولاً کاهش هزینه آن است.

استانداردهای حسابرسی[3]، راهنمایی‌های لازم را برای حسابرسانی که جهت اجرای روش‌های مورد توافق به منظور اثبات عناصر صورت‌های مالی به کار دعوت می‌شوند، ارائه کرده است. حسابرسان در صورتی می‌توانند این گونه کارها را بپذیرند که (الف) طرف‌های درگیر، شناخت روشنی از روش‌هایی که قرار اس اجرا شود، داشته باشند و (ب) گزارش حسابرسان تنها بین طر‌ف‌های مزبور توزیع شود.

گزارش حسابرسان درباره اطلاعات مورد رسیدگی، اظهار نظر نمی‌کند؛ اما،‌ در صورتی که روش‌های حسابرسان مواردی را فاش نسازد که اصلاحاتی را ضروری سازد، گزارش مزبور فراهم‌کننده اطمینانی سلبی خواهد بود. به طور کلی، گزارش حسابرسان باید 1) اطلاعاتی که روش‌های مزبور در مورد آنها به کار گرفته شده است، مشخص کند، 2) محدود بودن توزیع گزارش را تصریح نماید، 3) روش‌های اجرا شده را بیان دارد، 4) یافته‌های حسابرسان را بیان کند، 5) نسبت به اطلاعات مورد رسیدگی،  عدم اظهار نظر ارائه کند و 6) تصریح نماید که گزارش حسابرسان به مجموعه صورت‌های مالی تسری پیدا نمی‌کند. نمونه‌ای از بند آخر چنین گزارشی که حسابرسان، یافته‌های خود، عدم اظهارنظر و عدم تسری گزارش مزبور به مجموعه صورت‌های مالی در آن را بیان کرده‌اند، در زیر می‌آید. عباراتی از گزارش اطمینان سلبی را مشخص می‌سازد، مورد تأکید قرار گرفته است

[1] – Lessee

[2] – Shopping Centre

[3] AICPA, Statement on Auditing Standards 35, “Special Reports- Apply Agreed-Upon Procedures to specified Elements, Accounts of Items of a Financial Statement”, (New York, 1981), AU 622.

عناصر، حساب‌ها یا اقلام خاص صورت‌های مالی 

حسابرسان ممکن است برای اعتباردهی به عناصر، حساب‌ها یا اقلام خاصی از صورت‌های مالی به کار دعوت شوند؛ برای مثال، مستاجر[1] یک قرارداد اجاره بلند مدت ممکن است از حسابرسان بخواهد که تنها درباره درآمد شرکت، گزارش دهند. قراردادهای اجاره بلند مدت معمولاً ضرورت تهیه این گونه گزارش‌ها را مقرر می‌دارد و برای محاسبه پرداخت‌های اجاره مبتنی بر درآمد شرکت اجاره گیرنده، می‌توان بر این گزارش‌ها اتکا کرد. این گونه کارهای حسابرسی ممکن است مستلزم اظهارنظر درباره عناصری از صورت‌های مالی یا گزارشگری نتایج اجرای روش‌های مورد توافق باشد.

هنگامی که حسابرسان برای اظهارنظر درباره عناصر یا حساب‌هایی از صورت‌های مالی به کار دعوت می‌شوند، آنان گزارش خود را به گونه‌ای تعدیل می‌کنند که گزارش آنان، اطلاعات مورد رسیدگی، مبنای حسابداری مورد استفاده و مطلوب بودن یا نبودن ارائه آن اطلاعات را طبق مبنای مزبور، بیان دارد. اهمیت از دیدگاه این گونه کارها، در رابطه با اطلاعات ارائه شده تعیین می‌گردد؛ میزان این اهمیت عموماً کمتر از اهمیتی خواهد بود که در حسابرسی مجموعه صورت‌های مالی به کار گرفته می‌شود.

گاه، صاحبکار از حسابرسان می‌خواهد که روش‌های لازم را برای اظهارنظر، اجرا نکنند، اما، روش‌های مورد توافق محدودی را به منظور اثبات عناصر صورت‌های مالی به مرحله اجرا درآورند؛ برای مثال، صاحب ملک یک مرکز (بزرگ) تجاری[2] ممکن است از حسابرسان بخواهد که درآمد مستأجران مرکز تجاری را تنها با مطابقت صورت‌های مالی درون سازمانی با اظهارنامه‌های مالیاتی آنان اثبات کنند. دلیل محدود کردن روش‌های پی‌جویی حسابرسان معمولاً کاهش هزینه آن است.

استانداردهای حسابرسی[3]، راهنمایی‌های لازم را برای حسابرسانی که جهت اجرای روش‌های مورد توافق به منظور اثبات عناصر صورت‌های مالی به کار دعوت می‌شوند، ارائه کرده است. حسابرسان در صورتی می‌توانند این گونه کارها را بپذیرند که (الف) طرف‌های درگیر، شناخت روشنی از روش‌هایی که قرار اس اجرا شود، داشته باشند و (ب) گزارش حسابرسان تنها بین طر‌ف‌های مزبور توزیع شود.

گزارش حسابرسان درباره اطلاعات مورد رسیدگی، اظهار نظر نمی‌کند؛ اما،‌ در صورتی که روش‌های حسابرسان مواردی را فاش نسازد که اصلاحاتی را ضروری سازد، گزارش مزبور فراهم‌کننده اطمینانی سلبی خواهد بود. به طور کلی، گزارش حسابرسان باید 1) اطلاعاتی که روش‌های مزبور در مورد آنها به کار گرفته شده است، مشخص کند، 2) محدود بودن توزیع گزارش را تصریح نماید، 3) روش‌های اجرا شده را بیان دارد، 4) یافته‌های حسابرسان را بیان کند، 5) نسبت به اطلاعات مورد رسیدگی،  عدم اظهار نظر ارائه کند و 6) تصریح نماید که گزارش حسابرسان به مجموعه صورت‌های مالی تسری پیدا نمی‌کند. نمونه‌ای از بند آخر چنین گزارشی که حسابرسان، یافته‌های خود، عدم اظهارنظر و عدم تسری گزارش مزبور به مجموعه صورت‌های مالی در آن را بیان کرده‌اند، در زیر می‌آید. عباراتی از گزارش اطمینان سلبی را مشخص می‌سازد، مورد تأکید قرار گرفته است

[1] – Lessee

[2] – Shopping Centre

[3] AICPA, Statement on Auditing Standards 35, “Special Reports- Apply Agreed-Upon Procedures to specified Elements, Accounts of Items of a Financial Statement”, (New York, 1981), AU 622.