درخواست­های حسابرسی توسط دوایر

روش سوم برای گزینش هر مورد حسابرسی، درخواست انجام حسابرسی توسط دوایر است. برخی مدیران اجرایی گاه احساس می­کنند به اظهارنظر حسابرسان درباره کارایی و اثربخشی آن بخش از کنترلهای داخلی نیاز دارند که بر فعالیتهای تحت نظارت آنان اثر می­گذارد.

حسابرسان معمولاً پیش از کنار گذاشتن یک حسابرسی برنامه­ریزی شده قبلی و صرفنظر از این که حسابرسی توسط مدیریت، هیات مدیره، حسابرسان داخلی یا دایره مورد رسیدگی پیشنهاد شده باشد، به ارزیابی این می­پردازند که اهمیت حسابرسی پیشنهادی بیشتر است یا حسابرسیهایی که برنامه­ریزی کرده­اند.

برای ارزیابی این اهمیت می­توان از همان معیاری استفاده کرد که برای ارزیابی سایر حسابرسیهای مورد نظر در طرح حسابرسی بکار می­رود ـ یعنی، خطر نسبی. از دیدگاه نظری، چنانچه میزان خطر ارزیابی شده با اهمیت تلقی شود، حسابرس فوری آن مورد ضروری است. چنانچه میزان خطر از اهمیت چندانی برخوردار نباشد، احتمالاً در ردیف سایر موارد حسابرسی مشابه خود از نظر میزان خطر، قرار می­گیرد.

از دیدگاه واقعی، برخی ملاحظات بر انتخاب مورد حسابرسی به شدت اثر می­گذارد. یکی از این ملاحظات، سیاستهای داخلی واحد اقتصادی است. گاه به دلیل روابط با مدیریت، هیات مدیره یا دایره مورد رسیدگی، حسابرسان داخلی ممکن است مجبور شوند قسمتهای (یا دوایر) خاصی را برای حسابرسی انتخاب کنند. اما، استقلال واحد حسابرسی داخلی می­تواند تا حدود زیادی حسابرسان داخلی را در انتخاب موارد حسابرسی، از اعمال نفوذهای نابجا محفوظ دارد.

به طور خلاصه، هر مورد حسابرسی ممکن است به سه روش کلی زیر انتخاب شود:

• با تجزیه و تحلیل منظم و سیستماتیک میزان خطر، می­توان طرح حسابرسی سالانه را تدوین کرد.

• حسابرسیهای ویژه پیش­بینی نشده را که گاه بطور ضربتی باید اجرا شود، می­توان برنامه­ریزی کرد.

• هر یک از واحدهای بررسی شونده ممکن است درخواست حسابرسی را داشته باشند.