پایداری سازمانی: یک استراتژی

بین سال های 2012 تا 2017، شرکت های بسیاری در صنایع، یک مجموعه به طور فزاینده ای از اقدامات پایدار را پذیرفته اند. این مطالعه به بررسی ارتباط بین شیوه های مشترک و استراتژیک می پردازد. این تمایز پویا کمک می کند تا برای درک این که آیا و چگونه روش های پایدار می تواند کمک به شرکت ها ایجاد مزیت رقابتی در طول زمان کمک می کند.
چکیده مقاله
ما میزان اتخاذ شیوه های پایداری در طول زمان و پیامدهای عملکرد شرکت را بررسی می کنیم. ما دریافتیم که تقریبا در تمام صنایع، اقدامات پایداری در یک صنعت در طول زمان همگام است، و این بدان معنی است که آنها به عنوان شیوه های معمول گسترش می یابند. ما همچنین می بینیم که میزان همگرایی در صنایع مرتبط با پذیرش پایداری توسط رهبران بازار صنعت و اهمیت نسبی مسائل زیست محیطی و اجتماعی در مقایسه با مسائل مربوط به مدیریت است. علاوه بر این، ما بین مجموعه ای از شیوه های پایداری که شرکت ها در یک صنعت همگرا می شوند، که ما را “شیوه های معمول” نامیده اند، و مجموعه ای که آنها آن را نمی نامند، تعریف می کنیم، که ما آن را “استراتژیک” می نامیم. تصویب اقدامات پایدار استراتژیک به طور قابل توجهی و مثبت با بازده سرمایه و انتظارات از عملکرد آینده مرتبط است، همانطور که در قیمت گذاری به ارزش چندگانه کتاب، منعکس شده است، در حالی که تصویب روش های پایدار مشترک تنها با انتظارات از عملکرد آینده مرتبط است. به طور کلی شواهدی در مورد نقش پایداری به عنوان یک استراتژی بلند مدت شرکتی و به عنوان یک روش معمول ارائه می کنیم.