هزینه های تاسیس

برای‌ تأسیس‌ یك‌ واحد تجاری‌ فعالیتهای‌ خاصی‌ انجام‌ می‌شود. این‌ فعالیتها مستلزم‌ صرف‌ مخارجی‌ است‌ كه‌ در ابتدا توسط‌ مؤسسین‌ پرداخت‌ می‌شود. این‌ مخارج‌ شامل‌ مخارج‌ حقوقی‌ برای‌ تهیه‌ اساسنامه‌ و شركت‌ نامه‌، حق‌ مشاوره‌، حق‌الزحمه‌ حسابداری‌، مالیات‌، مخارج‌ ثبت‌ و سایر مخارج‌ مربوط‌ به‌ تأسیس‌ است‌. پرداخت‌ این‌ مخارج‌ با هدف‌ كسب‌ منافع‌ آتی‌ در طول‌ عمر واحد تجاری‌ صورت‌ می‌گیرد، لیكن‌ به‌ خودی‌ خود منافع‌ اقتصادی‌ آتی‌ ندارد. در واقع‌ این‌ مخارج‌ منجر به‌ جریان‌ ورودی‌ وجوه‌ نقد یا كاهش‌ جریان‌ خروجی‌ وجوه‌ نقد نمی‌شود و بنابراین‌ در تعریف‌ داراییها قرار نمی‌گیرد. اگرچه‌ در عمل‌ شركتها این‌ مخارج‌ را مطابق‌ با قوانین‌ مالیاتی‌ یا دوره‌های‌ اختیاری‌ به‌ حساب‌ هزینه‌ منظور می‌كنند، لیكن‌ براساس‌ الزامات‌ استاندارد، در زمان‌ تحمل‌ به عنوان‌ هزینه‌ دوره‌ منظور می‌شود.

هزینه های تاسیس

بر اساس استانداردهای fasb :

هزینه هایی مثل تهیه و تنظیم اساسنامه ، وکیل و مشاوران حقوقی ، برگزاری مجمع ، ثبت شرکت ، درج آگهی و.. بعلت داشتن منافع آتی بعنوان هزینه طبقه بندی نمی شوند و بعنوان دارایی نا مشهود تحت عنوان هزینه های تاسیس و تحت سرفصل مخارج انتقالی طبقه بندی شده و در پایان هر سال قسمتی از آن بعنوان هزینه دوره جاری می آید.

هزینه های تاسیس

بر اساس استانداردهای ایران :

انجام این مخارج (هزینه) با هدف کسب منافع آتی در طول عمر واحد تجاری صورت می گیرد ولیکن به خودی خود منافع اقتصادی آتی ندارند بنابراین در تعریف دارایی قرار نمی گیرند ، به همین دلیل در زمان تحمل به عنوان هزینه دوره منظور میشوند (استاندارد شماره 17)

هزینه هایی از قبیل : هزینه تاسیس ، مخارج قبل از تاسیس ، مخارج آموزش ، تبلیغات ، سازماندهی مجدد و …

هزینه های تاسیس ازقبیل مخارج ثبت موسسه ؛ حق المشاوره ونظایر آن وهزینه های زاید بر درآمد ((دوره قبل از بهر ه برداری ودوره بهره برداری آزمایشی )) جزء در مواردی که ضمن جدول مقرر در ماده 151 این قانون تصریح خواهد شد حداکثر تا مدت 10 سال از این تاریخ بهر ه برداری به طور مساوی قابل استهلاک است .

سوال: هزینه های غیر قابل قبول شرکتهای در حال تاسیس و قبل از بهره برداری چه زمانی مشمول مالیات می‌گردد؟

آن مقدار از هزینه های قابل قبول دوره قبل از بهره برداری كه مورد پذیرش دستگاه مالیاتی قرار گیرد از تاریخ بهره برداری به مدت 10 سال قابل استهلاك می باشد و آن بخش از هزینه های دوره قبل از بهره برداری كه مورد پذیرش دستگاه مالیاتی قرار نگیرد در هر سالی كه به حساب هزینه منظور گردد برگشت داده شده و طبق مقررات مربوط عمل خواهد شد.