رسیدگیهای تفصیلی. رسیدگی تفصیلی عبارت است از آزمون اسناد و مدارکی  مالی و حسابرسی که به عنوان پشتوانه فعالیتها و معاملات تهیه شده است. این گونه اسناد و مدارک شواهد مستقیم تلقی می­شود برعکس شواهدی که صرفاً در یک یا دو حافظه کارکنان جای دارند و جز شواهد غیرمستقیم طبقه­بندی می­گردد. حسابرس داخلی می­تواندن علایم متمایز کننده مستندات تهیه شده توسط واحد مورد رسیدگی از مستندات تهیه شده توسط طرفهای مستقل از واحد مورد رسیدگی را نیز مشخص کند. همان گونه که در بالا آمد مستندات نوع دوم از اعتبار بیشتری برخوردار می­باشد.

در رسیدگیهای تفصیلی شواهدی که باید گردآوری شود را هدف حسابرسی تعیین می­کند. هدف حسابرسی مبنای گزینش روشهای رسیدگی تفصیلی است. دو روش در حسابرسی متداول است که یکی را سندرسی و دیگری را ردیابی گویند.

سندرسی عبارت است از آزمون مانده­های ثبت شده از طریق رسیدگی به اسناد و مدارک پشتوانه آن. هدف حسابرسی از این آزمون عبارت از تعیین این است که آیا همه معاملات و رویدادهای ثبت شده نشان دهنده مبادلات واقعی می­باشند یا خیر. در مقابل روشهای ردیابی با اسناد و مدارک اولیه شروع می­شود و تا ثبت رویدادها در چرخه­های پردازش مربوط ادامه می­یابد. هدف حسابرسی در این زمینه عبارت از این است که آیا همه معاملات و رویدادهای واقعی در دفاتر ثبت شده است یا خیر.

تاکید بر تفاوت­های بین روشهای سندرسی و ردیابی در حسابرسی به این علت است که عوامل موثر بر ارزیابی حسابرس داخلی از میزان و چگونگی ارتباط شواهد با پرسش موضوع مورد حسابرسی، روشن شود. برای مثال، روش سندرسی برای گزارش حسابرس داخلی درباره کامل بودن ثبتهای حسابداری، زیاد مربوط و به درد بخور نمی­باشد؛ زیرا، اثبات وجود اسناد و مدارک مربوط به معاملات ثبت شده لزوماً به معنای ثبت دفاتر بودن همه معاملات و رویدادها نیست.

از طرف دیگر، شواهد به دست آمده از اجرای روش ردیابی، مبنای مناسبی را برای چنین منظوری، بدست می­دهد.