1) فرض شخصیت حسابداری

حسابدار تمام معاملات تجاری یک واحد تجاری انفرادی را جدا از معاملات شخصی صاحب تجارت نگه می دارد. برای اهداف حقوقی، واحد تجاری انفرادی و مالک آن را یک نهاد در نظر می گیرند، اما برای اهداف حسابداری آنها به عنوان دو نهاد جداگانه در نظر گرفته می شوند.

2) فرض واحد پولی

فعالیت اقتصادی به دلار آمریکا اندازه گیری می شود و فقط معاملاتی که می توانند به دلار آمریکا بیان شوند ثبت شده اند.

بنا بر این اصل اساسی حسابداری، فرض می شود که قدرت خرید دلار با گذشت زمان تغییر نکرده است. در نتیجه، حسابداران تأثیر تورم را در مقادیر ثبت شده نادیده می گیرند. به عنوان مثال، دلارهای معامله 1960 با دلار معامله سال 2018 ترکیب می شوند (یا نشان داده می شوند).

3) فرض دوره زمانی

این اصل حسابداری فرض می کند که گزارش فعالیت های پیچیده و جاری یک تجارت در بازه های زمانی نسبتاً کوتاه و مشخص مانند پنج ماه منتهی به 31 مه 2018 یا 5 هفته منتهی به 1 مه 2018 امکان پذیر است. هرچه فاصله زمانی کوتاه تر باشد ، نیاز به حسابدار برای برآورد مبلغ مربوط به آن دوره بیشتر است. به عنوان مثال ، لایحه مالیات بر دارایی در 15 دسامبر هر سال دریافت می شود. درباره صورت حساب درآمد برای سال منتهی به 31 دسامبر 2017، این مبلغ مشخص است؛ اما برای صورت حساب درآمد برای سه ماه منتهی به 31 مارس 2018، مبلغ آن مشخص نبود و باید ارزیابی و برآوردی مورد استفاده قرار گیرد.

ضروری است که فاصله زمانی (یا دوره زمانی) در عنوان هر صورت درآمد، صورت حقوق سهام داران و صورت جریان های نقدی نشان داده شود. برچسب “31 دسامبر” بر یکی از این صورت های مالی زدن به خوبی کفایت نمی کند – خواننده باید بداند که آیا این صورت یک هفته منتهی به 31 دسامبر 2018، یا ماه منتهی به 31 دسامبر 2018، سه ماه منتهی به 31 دسامبر 2018 یا سال منتهی به 31 دسامبر 2018 را پوشش می دهد.

4) اصل هزینه

از دیدگاه یک حسابدار ، عبارت “هزینه” به مبلغ صرف شده (وجه نقد یا معادل پول نقد) هنگامی که یک کالا در اصل بدست آمده است، چه آن خرید سال گذشته و چه سی سال پیش اتفاق افتاده باشد، اشاره دارد. به همین دلیل به مبالغ نشان داده شده در صورت های مالی هزینه تاریخی گفته می شود.

به همین دلیل ، مقادیر دارایی برای تورم، به سمت بالا تنظیم نمی شود. در حقیقت، به عنوان یک قاعده کلی، مقادیر دارایی تنظیم نمی شوند تا منعکس کننده هر نوع افزایش بها باشند. از این رو ، یک مقدار دارایی نشانگر مقدار پولی نیست که یک شرکت در صورت فروش دارایی به بهای بازار امروز می گیرد. (یک مورد استثناء، برخی از سرمایه گذاری ها در سهام و اوراق قرضه است که به طور فعال در بورس کالا معامله می شوند.) اگر می خواهید ارزش فعلی دارایی های بلند مدت یک شرکت را بدانید، این اطلاعات را از صورت های مالی یک شرکت دریافت نخواهید کرد – لازم است به جای دیگری، شاید به یک ارزیاب شخص ثالث مراجعه کنید.

5) اصل افشای کامل

اگر اطلاعات مشخصی برای سرمایه گذار یا وام دهنده ای که از صورت های مالی استفاده می کند مهم باشد، باید آن اطلاعات را در صورت مالی یا در یادداشت های صورت مالی افشا شود. به خاطر همین اصل بنیانی حسابداری است که اغلب صفحات متعددی از “زیر نگاشت” ها به صورت های مالی پیوست می شوند.

به عنوان مثال، بیایید بگوییم شرکتی در دادخواست نامگذاری شده است که مبلغ قابل توجهی پول می طلبد. هنگام تهیه صورت های مالی مشخص نیست که آیا این شرکت قادر خواهد بود از خود دفاع کند یا ممکن است دادخواست را از دست بدهد. در نتیجه ی این شرایط و به دلیل اصل افشای کامل، دادخواست در یادداشت های صورت های مالی تشریح خواهد شد.

یک شرکت معمولاً سیاست های مهم حسابداری خود را به عنوان نخستین یادداشت صورت های مالی خود ذکر می کند.

6) اصل تداوم فعالیت

این اصل حسابداری فرض می کند که یک شرکت به مدتی به قدر کافی طولانی بقا خواهد داشت تا اهداف و تعهدات خود را انجام دهد و در آینده ی قابل پیش بینی برچیده نخواهد شد. اصل تداوم فعالیت به شرکت اجازه می دهد تا برخی از هزینه های پیش پرداخت خود را تا دوره های حسابداری بعدی به تعویق بیندازد.

7) اصل تطابق [هزینه با درآمد]

این اصل حسابداری شرکتها را ملزم به استفاده از مبنای تعهدی حسابداری می کند. اصل تطابق نیازمند این است که هزینه ها با درآمدها مطابق شود. به عنوان مثال ، هزینه کمیسیون های فروش باید در دوره ای که فروش انجام شده است (و نه در دوره پرداخت کمیسیون ها) گزارش شوند.

دستمزد کارمندان به عنوان هزینه در هفته ای که کارکنان کار کرده اند و نه در هفته ای که به کارمندان مزد پرداخت شده است، گزارش می شود. اگر شرکتی موافقت کند که در 15 ژانویه 2019، 1٪ از درآمدهای 2018 خود را به عنوان پاداش به کارمندان خود اعطا کند، باید پاداش را به عنوان هزینه در سال 2018 و مبلغ پرداخت نشده در 31 دسامبر 2018 به عنوان بدهی گزارش کند. (هزینه در هنگام وقوع فروش، واقع می شود.)

از آنجا که ما نمی توانیم سود اقتصادی آتی اموری از قبیل تبلیغات را اندازه بگیریم (و از این طریق نمی توانیم هزینه تبلیغات را با درآمدهای آینده مربوطه مطابقت دهیم)، حسابدار مبلغ تبلیغ را برای دوره ای که اجرای آگهی انجام می شود، هزینه می کند.

(برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد تنظیم ورودی ها به «توضیحات در مورد تنظیم ورودی ها» و «آزمون برای تنظیم ورودی ها» مراجعه کنید.)

8) اصل تشخیص درآمد

طبق مبنای تعهدی حسابداری (برخلاف مبنای پول نقد حسابداری) ، درآمد به محض فروخته شدن یک محصول یا ارائه خدمات، صرف نظر از اینکه پول در واقع دریافت شده است، شناسایی می شود. براساس این اصل بنیانی حسابداری، یک شرکت می تواند در اولین ماه کار خود 20.000 دلار درآمد کسب کند و گزارش دهد اما در آن ماه 0 دلار پول نقد واقعی دریافت کند.

به عنوان مثال ، اگر ABC Consulting خدمات خود را با قیمت توافق شده 1000 دلار به اتمام برساند، باید به محض انجام کار خود 1000 دلار درآمد را تشخیص دهد – فرقی نمی کند مشتری بلافاصله یا در 30 روز 1000 دلار را بپردازد. درآمد را با رسید نقدی اشتباه نگیرید.

9) اصل اهمیت

به موجب این اصل یا راهبرد بنیانی حسابداری، ممکن است یک حسابدار مجاز باشد اگر مبلغی ناچیز باشد، اصل حسابداری دیگری را نقض کند. داوری حرفه ای لازم است تا تصمیم بگیرد مبلغی ناچیز یا غیرمجاز است. نمونه ای از یک مورد آشکارا بی اهمیت، خرید یک چاپگر 150 دلاری توسط یک شرکت بسیار سود آور چند میلیون دلاری است. از آنجا که چاپگر به مدت پنج سال مورد استفاده قرار می گیرد، اصل تطابق، حسابدار را برای هزینه کردن برای دوره 5 ساله راهنمایی می کند. راهبرد اهمیت به این شرکت اجازه می دهد تا اصل تطابق را نقض کند و کل 150 دلار را در سال خریداری شده هزینه کند. توجیه این است که اگر 150 دلار در سال اول را به جای 30 دلار در هر 5 سالی که چاپگر استفاده می شود، هزینه کند، گمراه کننده تلقی نخواهد شد.

به موجب اصل اهمیت، صورت های مالی معمولاً مبلغ رند شده به نزدیکترین دلار، به هزار دلار یا میلیون دلار بسته به اندازه شرکت، نشان می دهند.