استراتژی حسابرسان

استراتژی حسابرسان خود را برای تشخیص قسمتهای قابل حسابرسی، به شرح زیر تدوین می­کنند:

استراتژی حسابرسان

• تعیین واحدهای عملیاتی.
• تعریف قسمتهای قابل حسابرسی به گونه­ای که هیچ یک از حسابرسیها به بیش از 500 ساعت نیاز نداشته باشد.
• در موارد وجود حق انتخاب بین یک وظیفه بزرگ یا زیر مجموعه­های آن به طور جداگانه، قسمت مورد رسیدگی براساس استقلال نسبی (یا میزان همبستگی) وظایف زیر مجموعه آن تعیین می­شود. این استراتژی، پارامترهای لازم را برای تشخیص قسمتهای قابل حسابرسی در یک دوره بودجه­ای، تعیین و مشخص می­کند.استراتژی حسابرسان

مرحله سوم: مرتب کردن قسمتهای قابل حسابرسی براساس اولویت (یا خطر)

مهمترین عامل در رده­بندی قسمتهای قابل رسیدگی، خطرنسبی آنهاست. بیانیه استانداردهای حسابرسی داخلی شماره 9 «براورد خطر» چنین مقرر می­دارد که «فرایند براورد خطر باید ابزار لازم را برای تدوین جدول کار حسابرسی فراهم کند». منابع اطلاعاتی گوناگونی به این فرایند یاری می­رسانند: مدیریت و اعضای هیئت مدیره، کارکنان واحد حسابرسی داخلی، حسابرسان مستقل، قوانین و مقررات، تجزیه و تحلیل اطلاعات مالی و عملیاتی، گزارشهای حسابرسی در دوره­های پیش و روندهای صنعتی و اقتصادی. بدیهی است که با پیدایش تغییر در وضعیتها، اولویت­بندی حسابرسی نیز می­تواند تغییر کند و سبب ضرورت بررسی اولویتهای تعیین شده حسابرسی در فواصل زمانی کوتاه، شود.استراتژی حسابرسان

پژوهشهای آقایان جیمز ام. پاتون، جان اچ. ایوانز و باری ال. لوییس (چارچوبی برای ارزیابی خطر در حسابرسی داخلی، گزارش پژوهش شماره 25، انجمن حسابرسان داخلی، 1982 نشان داده است عواملی که حسابرسان برای مقایسه خطرنسبی مربوط به فعالیت­های گوناگون به کار می­گیرند بیش از این هفت عامل نامبرده در بالاست. در این پژوهش از 18 عامل خطر نام برده می­شود که از دیدگاه حسابرسان داخلی، با اهمیت است.

این عوامل به ترتیب اهمی