دیدگاه کلی حسابرسان نسبت به استهلاک
بازبینی و اثبات استهلاک توسط حسابرسان تحت تأثیر دو عامل است که در مورد اغلب هزینه‌های دیگر کاربرد ندارد. یکی، باید پذیرفت که هزینه استهلاک، برآوردی است. تعزین هزینه استهلاک سالانه مستلزم دو تصمیم کاملاً دلبخواه شرکت صاحبکار است: اول، برآورد عمر مفید اقتصادی هر گروه دارایی‌های مختلف؛ و دوم، انتخاب یک روش از بین روش‌های متعدد، استهلاک هر یک به جوابی متفاوت خواهد انجامید.
وجود این همه مبالغ ممکن برای هزینه استهلاک، صرفاً به دلیل تصمیمات گوناگونی که صاحبکار می‌تواند بگیرد، لزوم دیدگاهی کلی برای حسابرسان را نسبت به حصول اطمینان از منطقی بودن کلی این هزینه، می‌طلبد. به ویژه، اجرای آزمون‌های کلی درباره منطقی بودن هزینه سالانه استهلاک، اهمیت خاصی پیدا می‌کند.
دیدگاه کلی حسابرسان
دومین ویژگی غیرعادی هزینه استهلاک آن است که برخلاف سایر هزینه‌ها، در طول ارزیابی سیستم کنترل داخلی، مورد بازبینی و اثبات قرار نگرفته است. آزمون کنترل‌ها که در طول ارزیابی سیستم کنترل داخلی اجرا می‌شود، معاملات با خارج از شرکت، مانند پرداخت هزینه‌های آگهی و تبلیغات یا اجاره، و نه تخصیص‌های درون سازمانی لازم برای تعیین بهای تمام شده مبنای هزینه استهلاک را دربرمی‌گیرد؛ در نتیجه، حسابرسان باید در مقایسه با حالتی که قابلیت اتکای اطلاعات مربوط به استهلاک توسط آزمون کنترل‌ها تعیین شده است، تأکید بیشتری بر اثبات مانده‌های پایان سال داشته باشند.
از بین روش‌های معمول برای محاسبه استهلاک، روش خط مستقیم و روش مانده نزولی بیشترین مورد استفاده را دارد و کمترین مورد استفاده، با وجود پذیرفته بودن روش، از آنِ روش‌های محاسبه مبتنی بر تعداد نزولی و مجموع سنوات است. ویژگی اساسی روش‌های شتابدار این است که هزینه استهلاک اولین سال، بیشترین مبلغ است و به تدریج و با گذشت سال‌ها، هزینه استهلاک کاهش می‌یابد.
دیدگاه کلی حسابرسان
سیستم شتابدار بازیابی بهای تمام شده
قوانین مالیاتی (ایالات متحده آمریکا) استفاده از روش‌های خط مستقیم یا گونه ویژه‌ای از روش‌های شتابدار به نام سیستم شتابدار بازتابی بهای تمام شده[1] را در مورد دارایی‌های خریداری شده پس از ابتدای سال 1981 مجاز می‌دارد. این سیستم، سرعت مستهلک شدن را به دو طریق افزایش می‌دهد. اول، تعیین «دوره استهلاک» که در طول آن، دارایی‌های گوناگون باید مستهلک شود؛ برای مثال، ساختمان‌های تحصیل شده قبل از 1987 به عنوان «دارایی با 18 سال عمر» تلقی می‌شود و این بدان معناست که حتی با وجود عمر واقعی به مراتب بیشتر از 18 سال، در طول 18 سال مستهلک می‌گردد.
دوم، استفاده از این سیستم مستلزم بهره‌گیری از نرخ‌های شتابدار استهلاک، مانند روش مانده نزولی، است. تمام ارزش دفتری دارایی در این سیستم مستهلک می‌گردد و ارزش اسقاط (یا قراضه) برای آن در نظر گرفته نمی‌شود.
دیدگاه کلی حسابرسان
